Soms zie ik je zitten.
Tijdens de snelle overdracht op een groep zonder kantoor. Soms op de zusterpost van een verpleeghuis, leunend tegen de deurpost, een trappenhuis dat ruikt naar alles wat oud en muf, steriel en schoon tegelijk is.
Je ogen zijn moe, maar je blik is helder en scherp.
Je weet precies hoe laat het is. Al jaren.

Je bent diegene die doorgaat.
Die iets tilt dat zwaarder is dan het dossier of zorgplan beschrijft.
Die er is vóór de ochtenddienst begint.
En nádat het protocol zijn laatste vinkje heeft gekregen.
Niet uit plicht. Maar omdat het niet anders kan.

Je bent de voedster die geeft tot er niets meer te geven lijkt.
De drager van verhalen die niemand vraagt.
De heler met wonden die nog open zijn, maar niemand ziet ze bloeden, want jij lacht.
Of zwijgt.

Soms word je geprezen. Soms vergeten.
Meestal gebruikt en 
Zelden bevraagd.

Deze plek, deze woorden, zijn voor jou.
Niet om je te redden.
Niet om je uit te leggen hoe je het anders moet doen.
Maar om stil te staan.
Adem te halen.
En misschien, heel misschien, te voelen dat je niet alleen bent in dit werk dat nooit af lijkt.

Misschien herken je jezelf hier.
Of iemand die je dierbaar is.
Of iemand die je allang bent kwijtgeraakt.

Wees welkom.
Niet voor therapie.
Niet voor antwoorden.
Maar voor het spoor dat je nalaat, 
en het leven dat je daarin draagt: Jouw nalatenschap. 

- Aïsha Sophia

De gewonde voedster