De gewonde voedster

Erkenning

 

Wie is de gewonde voedster?

 

Ze is niet te vangen in functie of titel.

Ze woont in de rug van wie draagt,

in de handen van wie aanraakt,

in de ogen van wie ziet zonder woorden.

Ze is een oerbeeld dat doorleeft wil worden in sommige van ons.

Ze is de verzorger die blijft, ook als niemand blijft.

De moeder die geeft wat ze waarschijnlijk zelf nooit ontving.

De collega die ‘s ochtends de nacht opvangt, in stilte.

 

 De oerkracht achter haar zorg

 

Er is iets ouds in haar.

Iets dat niet geleerd is, maar gewekt.

Zorg als oerinstinct, als roeping en soms zelfs als noodlot.

Ze zorgt niet omdat het moet.

Ze zorgt omdat het niet anders kán.

 

 Haar wond: geven zonder ontvangen

 

Wat gebeurt er als je blijft geven…

… zonder zelf gevoed te worden?

Wanneer je leegloopt, maar niemand het ziet?

 

De gewonde voedster kent die leegte.

Zij heeft geleerd om te geven vanuit haar littekens.

Maar elke wond die niet erkend wordt,

gaat etteren in het donker.

 

De schaduwzijde in het dagelijks leven

 

De gewonde voedster draagt ook schaduw:

– zichzelf vergeten

– geven uit schuld

– niet kunnen stoppen

– woede die niet ademt, geen ruimte krijgt

– wachten op erkenning die niet komt

 

Deze schaduw maakt haar menselijk.

Maar ook: kwetsbaar voor uitputting en verlies van eigenheid.

 

 

 

 

 Hoe herken jij haar in jezelf?

 

Misschien ben jij haar.

Of was je haar.

Of probeer je haar los te laten, terwijl ze blijft roepen.

 

Voel je het als je ’s avonds je schoenen uittrekt

en je voeten lijken te zeggen: “ik wil niet meer?”

 

Als je in bed ligt en niet los kunt laten?

 

Herkenning is de eerste vorm van heling.

 

 

 

De weg terug naar zelfzorg

 

Niet harder werken.

Niet nóg meer geven.

Maar: zachter worden voor jezelf.

 

Je hoeft niet te stoppen met zorgen.

Je mag beginnen met ook voor jezelf te zorgen.

 

Zelfzorg is geen luxe.

Het is het medicijn dat de voedster vergeten was.

 

 Symbolen en beelden

 

De gewonde voedster verschijnt in dromen als:

– een vogel met één vleugel

– een uitgeputte moeder met melk die opraakt

– een bron die droog staat

– een engel met schrammen

 

Beelden spreken waar woorden tekortschieten.

Maar de schaduw laat haar gezicht ook zien als jij ergens wakker van ligt.

Stel jezelf dan de vraag:

"Wat is het in mij dat ik hier zo op aansla?"

Kijk naar wat in jou op wil staan.

 

 

 

 Een vraag aan jou

 

Waar voed jij eigenlijk uit?

En wie voedt jou?

Wat in je kan niet loslaten?

Welk beeld krijg jij niet uit je hoofd? Dáár ligt jouw pijn — en dus ook de weg terug.

 

Ze wil doorleeft worden. Door jou, die mooie gewonde voedster.

Geef haar compassie en je geeft het jezelf.

Schrijf, schilder, klei, kook of dans voor haar!

 

Leg je hand eens op je hart.

Voel je haar nog?

Ze is er nog. Altijd al geweest.

Maar nu is het jouw beurt.

Erken haar enorme kracht, voel haar en heb haar lief. Huil om haar lach om haar en lach naar haar. Want ze heeft lief. ♡