De gewonde heler

 

Herkenning

 

 

Wie is de gewonde heler?

 

Hij is niet te vatten in methode of houding.

Hij leeft in de stilte tussen twee woorden,

in een hand die geruststelt zonder iets op te lossen,

in een blik die begrijpt — zonder oordeel.

 

Hij dringt zich niet op,

maar is aanwezig.

Volkomen. Onwrikbaar.

 

Hij is het oerbeeld van de helper

die zichzelf lang geleden verloor

in het helpen van de ander.

 

De man die voelt wat nog niet gezegd wordt.

De collega die al weet waar de dag zal schuren.

De vader die geeft,

zonder te weten wat ontvangen is.

 

Zijn oerkracht: dragen wat ondraaglijk was

 

Er woont iets ouds in hem.

Een weten dat niet uit boeken komt.

Een kracht die geboren werd

op het dieptepunt van machteloosheid.

 

Zorg als antwoord op een innerlijke wonde.

Niet omdat het moest.

Maar omdat het niet anders kón.

 

Hij kent de pijn van vergeten worden.

Van niet gehoord zijn.

Hij weet hoe het is om te genezen

zonder zelf geheeld te zijn.

 

En toch…

hij bleef.

Gaf.

Tilde.

Droeg.

 

Zijn wond: helpen zonder heling

 

Wat gebeurt er als je blijft geven,

zonder je eigen pijn aan te raken?

 

De gewonde heler weet hoe het voelt

wanneer kracht verandert in gewoonte,

wanneer aanwezigheid

een pantser wordt in plaats van een keuze.

 

Hij leerde functioneren

op de plek van zijn eigen wond.

Maar elke wonde die geen bedding vindt,

wordt een schaduw

die anderen raakt.

 

 

De schaduw in het dagelijks leven

 

Hij draagt zijn schaduw als een tweede huid:

 

overmatig verantwoordelijkheidsgevoel

 

moeite met ontvangen

 

chronisch paraat staan

 

onvermogen om rust toe te laten

 

helpen als overlevingsmechanisme

 

 

Deze schaduw maakt hem menselijk.

Maar ook kwetsbaar.

Voor uitputting.

Voor verwarring tussen zachtheid en verharding.

 

 

Hoe herken jij hem in jezelf?

 

Misschien bén jij hem.

Of zie je hem in je partner, je collega, je broer.

In de manier waarop je niet kunt stoppen.

Altijd nog één taak,

nog één mens te redden.

 

Als je pas voelt hoe moe je bent

wanneer iedereen al naar huis is.

Als je zwijgt over je eigen pijn

omdat je al zo lang zorgt.

 

Als je hart niet meer helemaal meekomt

in wat je geeft.

 

De weg terug naar heelheid

 

Niet harder dragen.

Niet nóg beter worden.

Maar zachter worden voor jezelf.

 

Toegeven dat je gewond bent.

En daarmee:

mens onder de mensen.

 

Je hoeft je wond niet te verbergen.

Je mag hem erkennen.

Want wat jij hebt overleefd,

is ook jouw medicijn —

als je leert het te doseren.

 

Zelfzorg is geen luxe.

Het is het baken

dat jouw innerlijke gids weer activeert.

 

Symbolen en beelden

 

De gewonde heler verschijnt in dromen als:

 

-een gewonde centaur

 

-een oude man met een wond onder zijn gewaad

 

-een boom met een rotte plek in de stam

 

-een genezer die zichzelf vergeet te verzorgen

 

 

Beelden spreken waar woorden stilvallen.

Maar zijn schaduw toont zich ook

in jouw neiging om te blijven doorgaan.

 

Stel jezelf de vraag:

 

“Wat in mij wordt onrustig als ik stilval?”

Dáár ligt jouw wond.

En dus ook de poort naar bevrijding.

 

 

Een vraag aan jou

 

Waar draag jij eigenlijk uit?

En wie draagt jou?

 

Wat in jou blijft alert,

zelfs als het eindelijk veilig is?

 

Welke wonde laat je niet toe,

maar leeft nog elke dag met je mee?

 

Hij wil doorlééfd worden.

 

Door jou, die gewonde heler.

 

Geef hem zachtheid.

Geef hem ruimte.

Laat hem spreken.

 

Schrijf.

Adem.

Wandel.

Zwijg.

Wees stil met hem.

 

Leg je hand eens op je buik.

Voel je hem nog?

 

Hij is er nog.

Altijd al geweest.

Maar nu is het jouw beurt.

 

Erken zijn kracht.

Erken zijn pijn.

En heb hem lief.

 

Want hij heeft lief.

♡

 

 Aïsha Sophia