Er zijn momenten in het leven waarop je niet meer verder kunt aan de buitenkant.

Waarop het masker niet meer past, de routine niet meer klopt, de zorg voor de ander niet langer de zorg voor jezelf kan vervangen.

Dat is het moment waarop iets zich aandient.

Niet als oplossing maar als richting.

KernKracht is geen methode. Geen concept of protocol geen QuickFix.

Het is dat wat er overblijft als alles wegvalt wat je níet bent.

En wat zich aandient als je afdaalt naar binnen.

Afdaalt naar de duistere nachten van de ziel.

Naar de plek waar jouw wonden spreken,

waar je schaduw niet langer iets is om weg te poetsen maar om te dragen.

Het is de kracht van wie geraakt is maar niet gebroken. Die is opgekrabbelt uit die donkere nachten van de ziel. Of voor hen die hierna nog richting zoeken. 

De kracht van wie voelt, en toch doorgaat.

Niet harder.

Maar eerlijker.

KernKracht is een uitnodiging.

Tot herinneren.

Tot vertragen.

Tot opnieuw aanraken wat er echt toe doet.

Of je nu zorg verleent, onderwijs geeft schrijft, leeft, twijfelt of rouwt; deze plek is voor jou.

Welkom in het midden.

Waar de kracht niet buiten je ligt.

Maar diep vanbinnen wacht om te gezien te worden.